ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΗΡΩΑ ΤΕΩΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
Ο
Χριστόφορος Χριστοφόρου, γιος του Κυριάκου και της Παναγιώτας από το
Ποτάμι-υπόδειγμα καρτερικής μητέρας, δυστυχώς τώρα δεν βρίσκονται στη ζωή- είχε υπηρετήσει την 24μηνη θητεία του, ως
απλός τυφεκιοφόρος, στο 256 Τ.Π. από το 1967 ως το 1969. Όταν αποστρατεύτηκε
εργάστηκε ως επίλεκτος υδραυλικός συγκολλητής που έχαιρε της εμπιστοσύνης των
προϊσταμένων του στα δημόσια έργα, βοηθώντας άοκνα την πατρική του οικογένεια.
Κατά την τουρκική εισβολή του 1974, ήταν 25 χρονών, από τους πρώτους έτρεξε να
επιστρατευτεί στο 256 Τ.Π. στην Πεντάγια όπου το τάγμα του είχε αποστολή την
εκπόρθηση των τουρκικών οχυρών της Τ.Μ.Τ.
στη Λεύκα. Την 31η Ιουλίου και 1η Αυγούστου 1974, μαζί με το τάγμα του
κατευθύνθηκαν και αναπτύχθηκαν στην γραμμή Καραβά-Λαπήθου. Ο 1ος Λόχος, όπου κι
ανήκε, στη Λάπηθο με 54 άνδρες κι ο 2ος στον Καραβά με 56 άνδρες, στάλθηκαν
εκεί με διαταγή να τοποθετήσουν περιμετρικά της γραμμής απέναντι στον εχθρό τις
Γαλανόλευκες σημαίες μας , έτσι ώστε στην περίοδο της εκεχειρίας το ελικόπτερο
των Ηνωμένων Εθνών να διαπιστώσει ότι οι δύο έρημες κωμοπόλεις, αφού οι
κάτοικοι τους είχαν φύγει, ήσαν ακόμα υπό τον έλεγχο της Εθνικής Φρουράς.
Στις
4 Αυγούστου, εκεί στην Λάπηθο, έξω από την εκκλησία της Αγίας Αναστασίας, ένας
ξάδερφος του τον συνάντησε για τελευταία φορά. Του είπε ότι "τα πράγματα
σκουρεύκουν, ότι όλα είναι προδομένα" και τον συμβούλευσε να το σκάσει
όπως έπραξαν πολλοί που τα παράτησαν και κρύβονταν στα μετόπισθεν. Ο 25χρονος
έφεδρος πολεμιστής Χριστόφορος Χριστοφόρου τα ήξερε. Άκουγε. Έβλεπε. Έκρινε κι
αποφάσισε: "Ξάδερφε να πας στο
καλό. Εγώ εν να μείνω να πολεμήσω με τους συναδέλφους μου". Δεν λιποτάκτησε και στάθηκε ηρωικώς
μαχόμενος άχρι τέλους.
Το
πρωί της 6ης Αυγούστου, εν καιρώ συμφωνημένης εκεχειρίας, ο Αττίλας εξαπέλυσε
επίθεση για την άλωση Καραβά και Λαπήθου. Τα παλικάρια του 256 Τ.Π., ανάμεσα
τους κι ο ηρωικός μας Χριστόφορος, ως άλλοι του Λεωνίδα φυλάγοντας
Θερμοπύλες, καθήλωσαν τα στίφη του
εχθρού. Ακολούθησε η διαταγή του διοικητή του τάγματος για σύμπτυξη των δύο
Λόχων στην αμυντική γραμμή Βασίλεια-Βαβυλάς. Οι επιλαρχίες των αρμάτων μάχης
των ασυγκρίτως υπέρτερων τουρκικών δυνάμεων, κατάφεραν μέχρι το απόγευμα να
εγκλωβίσουν δεκάδες μαχόμενους συμπολεμιστές. Ελάχιστοι κατόρθωσαν να
διαφύγουν.
Έκτοτε
χάθηκαν τα ίχνη του. Κηρύχθηκε
αγνοούμενος. Ο πατέρας του και η μητέρα
του κατόπιν πέθαναν περιμένοντας το γιο τους να γυρίσει. Να τον αγκαλιάσουν και
μετά να πεθάνουν. Πάντα η μάνα του στο
τραπέζι που καθόταν όλη η οικογένεια έχει πάντα ένα άδειο πιάτο για το γιο της.
Τα ρούχα του τα είχε πάντα πλυμένα και καθαρά. Χτυπούσε η πόρτα και χτυπούσε κι
η καρδιά της μάνας του από αγωνία: "Μήπως είναι ο γιος μου, μήπως γύρισε ο
Χριστόφορος μου;" Και κάθε μέρα που περνούσε προσευχόταν και περίμενε...
ώσπου ο Θεός την πήρε κοντά του και τον συνάντησε στους ουρανούς, γιατί ο
Χριστόφορός της δεν ζούσε. Το βεβαίωσε ο ομαδικός τάφος στη σκλαβωμένη Λάπηθο
όπου βρέθηκαν τα μαρτυρικά οστά του, μαζί με άλλων ηρωικών συμπολεμιστών του.
Τον γάζωσαν τα πολυβόλα των Τούρκων κατακτητών, την μαύρη Τρίτη της άλωσης των
δύο ελληνίδων κωμοπόλεών μας, στις 6 Αυγούστου του 1974.
Τα
ηρωικά οστά του 25χρονου τότε υδραυλικού των Δημοσίων Έργων Χριστόφορου
Χριστοφόρου, παραδόθηκαν στα αδέρφια του μετά από 36 χρόνια, αφού οι γονείς του
δεν ζούσαν πλέον, για να ταφούν στις 3 Οκτωβρίου 2010 στη γενέτειρά του το
Ποτάμι.
