ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ*
(Παρέμβαση σε σεμινάριο που διοργάνωσαν η
ΟΕΛΜΕΚ, η ΠΟΕΔ και η ΟΛΤΕΚ με θέμα: «Η εικόνα και το έργο του εκπαιδευτικού. Το
είναι και το φαίνεσθαι» - 19.3.2016, στη Λευκωσία)
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω τις
εκπαιδευτικές οργανώσεις για την τιμή που μου έκαναν να μιλήσω για σας, όχι
μόνο ως δημοσιογράφος αλλά και ως πολίτης. Θα ξεκινήσω την παρέμβασή μου, που
έχει τίτλο: «Οι πολίτες απέναντι στους εκπαιδευτικούς», με μια προσωπική
κατάθεση που, νομίζω, την έζησαν και αρκετοί από εσάς:
Σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς η αντίσταση και η
επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού στηριζόταν σε τρεις πυλώνες: Στην Παιδεία,
στην Εκκλησία και στην οικογένεια, με κορωνίδα την άδολη αγάπη για την πατρίδα
μας Κύπρο και την Ελλάδα. Τρανή απόδειξη; Ο ανεπανάληπτος απελευθερωτικός,
ηρωικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Τότε οι νέοι μας ανέβαιναν στην αγχόνη, υπέμεναν τα
βασανιστήρια και σκοτώνονταν σε μάχες με τους Εγγλέζους, με βαθιά πίστη στο Θεό
και στην Ελλάδα. Πριν από πολλά χρόνια θυμάμαι πως, κάθε φορά που περνούσαν από
μπροστά μας ο ιερέας του χωριού ή ο δάσκαλος, οι κάτοικοι, ανεξαρτήτως ηλικίας,
σηκώνονταν όρθιοι και τους χαιρετούσαν με σεβασμό.
Ο ιερέας και ο δάσκαλος προσωποποιούσαν εναργώς τη
θρησκεία, την πίστη και την παιδεία, τα ελληνικά γράμματα και δι’ αυτών την
πατρίδα. Τότε υπήρχε σεβασμός, επειδή λειτουργούσε ακόμα το αίσθημα της
προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, της πίστης και του πάθους για μόρφωση
και καταξίωση. Σεμνύνομαι να λέγω, με κάθε ευκαιρία, ότι ευσυνείδητοι,
ακραιφνείς, ικανότατοι και άξιοι του ονόματος και του ρόλου τους, δάσκαλοι και
καθηγητές με έμαθαν καλά ελληνικά γράμματα. Για μένα ισχύει αδιατάρακτα ότι
στους δασκάλους μου χρωστάω το «ευ ζην». Άλλοι καιροί, τότε…
Σήμερα, πολλές μεγάλες ελληνικές λέξεις έχουν φθαρεί,
διαφθαρεί και γελοιοποιηθεί, επειδή έχουν αποφλοιωθεί από το πραγματικό νόημά
τους από άγλωσσους, ημιμαθείς, άλαλους, ιδιοτελείς και αναξιοπρεπείς. Όπως,
π.χ. ο αυτοσεβασμός. Η ανοχή. Η αξιοπρέπεια. Η ελευθερία. Η εντιμότητα. Η
υπευθυνότητα. Η σοβαρότητα. Το ήθος. Η αγάπη προς την πατρίδα. Η αλληλεγγύη. Η
τιμιότητα. Το ελληνικό φιλότιμο. Η αναγνώριση της προσφοράς.
Κι εσείς, αγαπητοί εκπαιδευτικοί, προσφέρετε. Στην
κυριολεξία καταθέτετε κάθε μέρα κι ένα κομμάτι από την ψυχή σας. Προσπαθείτε,
κατά τον Καζαντζάκη, να γίνετε η δυνατή γέφυρα από την οποία οι μαθητές σας,
ελεύθεροι, μορφωμένοι, κτισμένοι σε αρχές, ιδανικά και αξίες, θα περάσουν
απέναντι για να ριχτούν πάνοπλοι, με όσα τους προσφέρατε, στον στίβο της ζωής.
Όσα θα πω στη συνέχεια αποτελούν προσωπικές εμπειρίες,
ως γονιός, και μαρτυρίες από εκπαιδευτικούς και γονείς. Θα χωρίσω την παρέμβασή
μου στις εξής πτυχές:
-Τι είναι το σχολείο σήμερα;
-Πώς οι μαθητές βλέπουν το
σχολείο;
-Τι επιδιώκουν οι γονείς από τους
εκπαιδευτικούς, πώς τους αντιμετωπίζουν, τι είναι οι Σύνδεσμοι Γονέων;
-Τι είναι σήμερα ένας
εκπαιδευτικός;
-Τι εισηγούμαι να γίνει
Τι είναι το σχολείο σήμερα;
Εσείς οι εκπαιδευτικοί το γνωρίζετε καλύτερα από
εμένα. Στους δικούς μου καιρούς, το σχολείο ήταν χώρος χαράς και δημιουργίας,
άμιλλας και ευγενούς συναγωνισμού. Κάθε πρωί ήταν χαρά μας να πηγαίνουμε στο
σχολείο επειδή το θεωρούσαμε ως φυτώριο μάθησης και μόρφωσης αλλά και ισχυρό
εφαλτήριο για την μετέπειτα καταξίωσή μας στην κοινωνία. Έπρεπε να μάθουμε
γράμματα, όπως μας υπέβαλλαν οι γονείς μας, επειδή το να ξέρεις ελληνικά
γράμματα σήμαινε απελευθέρωση από τα δεσμά της αμάθειας, της αγραμματοσύνης,
της ημιμάθειας και εξακόντιση σε έναν κόσμο γνώσης, ελευθερίας, αυτοσεβασμού,
αξιοπρέπειας, υπευθυνότητας και δημιουργίας.
Σήμερα; Το σχολείο φαίνεται να έχει χάσει την παλιά
του αίγλη. Οι περισσότεροι μαθητές πηγαίνουν στις τάξεις βαριεστημένοι,
κουρασμένοι, συνήθως νυσταγμένοι είτε από ολονύχτιες εξόδους είτε από
διαβάσματα είτε, χειρότερα, από περιήγησή τους στο διαδίκτυο.
Πώς οι μαθητές βλέπουν το σχολείο;
Σήμερα, για πολλούς μαθητές, το σχολείο δεν είναι
χώρος χαράς και δημιουργίας αλλά καταναγκασμού, αγγαρείας, άγχους, καταπίεσης,
εξαιτίας των πολλών μαθημάτων, και κυρίως, χώρος βαθμοθηρίας. Πού είναι ο
ανθρωποκεντρικός ρόλος της παιδείας; Πού είναι η ευφορία της μάθησης και η
ευδαιμονία της γνώσης όταν εξ ανάγκης οι μαθητές επιδίδονται στην παπαγαλία
απλώς για να γράψουν και να πάρουν έναν καλό βαθμό; Ας προσεχθούν δύο τινά:
-Κάθε Ιούνιο είναι η ίδια
λιτανεία κλαυθμυρισμών για το χαμηλότατο επίπεδο των επιδόσεων των μαθητών μας
στα Ελληνικά. Κατηγορείται το εκπαιδευτικό σύστημα, καταγγέλλονται οι
εκπαιδευτικοί, φωνάζουν οι γονείς, διατυπώνονται επικρίσεις από τα Μέσα Μαζικής
Ενημέρωσης. Και τον επόμενο χρόνο πάλι τα ίδια. Χωρίς λύση και χωρίς
αντιμετώπιση του προβλήματος.
-Κάθε Σεπτέμβριο είναι οι ίδιοι
οδυρμοί ότι από το Δημοτικό στέλνουν στο Γυμνάσιο αναλφάβητους.
Πώς και γιατί συμβαίνουν αυτά;
-Φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα που βαρυφορτώνει,
καταπιέζει και καταπονεί τους μαθητές και, φυσικά, εσάς, τους εκπαιδευτικούς;
-Φταίει η εκπαιδευτική πολιτική της εκάστοτε
κυβέρνησης που θεωρεί τα σχολεία και τα παιδιά μας ως πειραματόζωα που
θυσιάζονται στις κομματικές και πολιτικές ή και ιδεοληπτικές σκοπιμότητές τους;
-Φταίει η ανυπαρξία μακράς πνοής οράματος για μια
παιδεία που να κτίσει τα παιδιά μας στη γνώση και στη δημιουργία και να τα
εξακοντίσει στο μέλλον;
Εσείς, αγαπητοί εκπαιδευτικοί, ξέρετε καλύτερα από
εμένα τι πραγματικά φταίει. Οφείλετε, καθηκόντως, να επαναστατήσετε! Να
ξεκαθαρίσετε ξανά και πειστικά προς το υπουργείο Παιδείας και προς την
κοινωνία, ποια είναι τα πραγματικά, διαχρονικά προβλήματα της εκπαίδευσης και
τι συγκεκριμένα εισηγείστε. Ήδη το κάνατε και το κάνετε. Γιατί δεν σας ακούνε ή
γιατί ακούνε ό,τι τους συμφέρει;
Οφείλετε να μιλήσετε δυνατά και να εξηγήσετε ξανά και
ξεκάθαρα ποια είναι τα προβλήματα του δημόσιου σχολείου και ποιοι και
γιατί το υπονομεύουν. Διαφορετικά και το σχολείο και οι μαθητές και,
κυρίως, εσείς, απλώς θα… εξοντωθείτε από το άρρωστο αυτό σύστημα, που
αιμοδοτείται από την κομματοκρατία, ανδρούται από την ευνοιοκρατία και
στηρίζεται από το λαϊκισμό.
Γονείς, εκπαιδευτικοί και Σύνδεσμοι Γονέων
Έχω την ισχυρή άποψη πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το
κατάντημα της παιδείας φέρουν και οι γονείς, πέρα από τις γνωστές κομματικές,
πολιτικές και άλλες παρεμβάσεις, που θεωρώ ως γάγγραινα και ως κατάρα για
την εκπαίδευση. Πρώτα απ’ όλα, γονείς θεωρούν τους εκπαιδευτικούς ότι περίπου
είναι υπηρέτες τους και το βολικό μέσο για να πάρουν τα παιδιά τους καλούς βαθμούς,
είτε αξίζουν είτε όχι. Ζούμε στην Κύπρο και η συντριπτική πλειοψηφία δεν
δέχεται την ήττα και την αποτυχία. Πόσο μάλλον οι γονείς, που οι περισσότεροι
πιστεύουν πως οι κανακάρηδές τους είναι και οι πρώτοι, άρα, πώς τολμάτε εσείς
οι εκπαιδευτικοί να τους κρίνετε ως αδύνατους και να τους βαθμολογείτε ανάλογα;
Πρέπει να διακρίνουμε δύο ειδών γονείς, αυτούς που
προέρχονται από αγροτικές περιοχές και αυτούς που κατοικούν στις πόλεις. Όσοι
γονείς ζουν στην επαρχία σέβονται περισσότερο τους εκπαιδευτικούς και
συνεργάζονται με αυτούς, σε αντίθεση με τους αστικοποιημένους γονείς. Αυτοί,
συχνά με αναίδεια, θράσος, επιθετικότητα, αλαζονεία και με ύβρεις πηγαίνουν στα
σχολεία όχι για να συνεργαστούν με τους εκπαιδευτικούς για το καλό των παιδιών
τους αλλά για να αξιώσουν καλύτερους βαθμούς, να επικρίνουν και να
αμφισβητήσουν προσόντα, μόρφωση και ικανότητες εκπαιδευτικών και συχνά να τους
απειλήσουν ότι θα τους καταγγείλουν ακόμα και στον υπουργό Παιδείας ή,
χειρότερα, στους κομματικούς τους μπράβους για να τους μεταθέσουν δυσμενώς.
Οι περισσότεροι γονείς ενδιαφέρονται μόνο για τους
βαθμούς των παιδιών τους, με αποτέλεσμα να τα μπολιάσουν και αυτά με το κυνήγι
της βαθμοθηρίας. Γονείς και μαθητές απαιτούν καλούς βαθμούς, διαμαρτύρονται αν
δεν πάρουν αυτόν που νομίζουν ότι αξίζουν αλλά λίγο τους ενδιαφέρει πρώτα να
μάθουν και να εμπεδώσουν την προσφερόμενη γνώση. Πολλοί γονείς πιστεύουν πως οι
εκπαιδευτικοί οφείλουν να τους υπηρετούν και να τους εξυπηρετούν στις
βαθμοθηρικές επιδιώξεις τους ή στα όποια τερτίπια και αξιώσεις τους. Συχνά τους
αμφισβητούν, τους προσβάλλουν και τους εξυβρίζουν ή και τους απειλούν.
Και τι να πει κανείς για τους λεγόμενους Συνδέσμους
Γονέων… Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που τα μέλη τους πραγματικά ενδιαφέρονται
να συνεργαστούν με τους εκπαιδευτικούς για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων
και για την προκοπή των παιδιών τους, τα μέλη των περισσοτέρων Συνδέσμων τούς
χρησιμοποιούν ως μέσο για να προσεγγίσουν και να προδιαθέσουν εκπαιδευτικούς
υπέρ των παιδιών τους, για καθαρά βαθμοθηρικούς λόγους.
Τι είναι σήμερα ένας εκπαιδευτικός;
Εξ αρχής, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η πλειοψηφία
των εκπαιδευτικών μας ακόμα διακρίνονται από τη φλόγα της διδασκαλίας, της
συνεχούς προσφοράς, της ακαταμάχητης έγνοιας για την προκοπή των παιδιών μας
και της υψηλής επαγγελματικής κατάρτισης. Είναι οι ακαταπόνητοι φωτοδότες και
πλάστες ψυχών, που μόνη έγνοια τους είναι η μόρφωση και η ανάδειξη των
ικανοτήτων και των δεξιοτήτων των παιδιών μας και η δημιουργικότητά τους.
Το είδα και το βλέπουμε σε πολύ μελετημένες, σοβαρές
και οργανωμένες, μεθοδικά, εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις και δράσεις, που
μαρτυρούν την ποιότητα της δουλειάς που συντελείται από ευσυνείδητους
εκπαιδευτικούς σε πολλά εκπαιδευτήρια και το υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού και
της αγάπης για τα παιδιά μας και για την παιδεία.
Μέσα σε μια κοινωνία που εναβρύνεται απαθώς με κνώδαλα
και χαριεντίζεται, δυστυχώς, με κύμβαλα αλαλάζοντα, οι εκπαιδευτικοί μας
θέλουν να μεταδώσουν και να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά μας τη δύναμη της γνώσης και τη χαρά της μάθησης, της δημιουργίας, της καταξίωσης. Να κτίσουν
τους αυριανούς υπεύθυνους, σοβαρούς, στιβαρούς και αξιοπρεπείς πολίτες.
Όμως συνθλίβονται από το εκπαιδευτικό σύστημα, τον όγκο της ύλης που καλούνται
να διεξέλθουν, τις αντιξοότητες και τα προβλήματα με γονείς και, όπως μου
είπαν, την αγνωμοσύνη και την αχαριστία από πολλούς.
Οι εκπαιδευτικοί αισθάνονται ότι αδικούνται,
υποτιμώνται και παραγνωρίζονται η επαγγελματική κατάρτιση, η προσωπικότητα, το
ήθος, η αξιοπρέπεια και η προσφορά τους. Επίσης, πιστεύουν ότι η κοινωνία,
γενικά, και πολλοί γονείς, ειδικά, δεν τους σέβονται, τους καθυβρίζουν συχνά ή
και τους απειλούν. Ακόμα, τα βάζουν και με επιθεωρητές που η μόνη έγνοια των
περισσότερων, όπως κατ’ ισχυρισμόν μου είπαν, είναι να παγιδεύουν τους μαθητές
με δύσκολα, δύσμορφα εξεταστικά δοκίμια ή και τους εκπαιδευτικούς. Εσείς
γνωρίζετε καλύτερα.
Για να λέμε, όμως, και την άλλη άποψη, είναι και
κάποιοι εκπαιδευτικοί που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα υψηλά και απαιτητικά
καθήκοντά τους είτε από ανασφάλειες είτε από έλλειψη αυτοπεποίθησης είτε από
μορφωτική και επαγγελματική ανεπάρκεια είτε από ανικανότητα. Εσείς και εμείς
καλούμαστε να αναγνωρίσουμε πως κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν καλά τη
δουλειά τους, κάποιοι «δεν φακκούν πενιάν», και κάποιοι άλλοι έπρεπε να
μη βρίσκονται στην έδρα.
Πολλοί εκπαιδευτικοί λένε για τους μαθητές: «Τους τα
είπα αλλά δεν κόλλησε τίποτε πάνω τους». Εσείς ξέρετε καλύτερα από εμένα πως,
άλλο, «τα είπα» και, άλλο, «τα διδάσκω» ώστε οι μαθητές επαναλαμβάνουν, να
κατανοούν, να εμπεδώνουν.
Στο τέλος, τα επίχειρα αυτής της θλιβερής και
ανεπίτρεπτης κατάστασης πληρώνουν οι μαθητές, οι οποίοι καταφεύγουν στα
φροντιστήρια. Άλλη και αυτή ανίατη γάγγραινα της παιδείας, των μαθητών και των
γονιών. Κατά την άποψή μου, τα φροντιστήρια είναι η πιο οδυνηρή πιστοποίηση της
παταγώδους αποτυχίας του εκπαιδευτικού συστήματος, και εσάς ως
εκπαιδευτικών.
Τι είναι σήμερα, λοιπόν, ένας εκπαιδευτικός;
Είναι ένας απογοητευμένος, απελπισμένος, οργισμένος,
ξεθεωμένος, καταπιεσμένος, σχεδόν παραιτημένος άνθρωπος, που βρίσκεται στο μέσο
μιας αρένας και πυροβολείται από το υπουργείο, τους γονείς, τους μαθητές, τα
ΜΜΕ και την κοινωνία. Νιώθει ότι είναι μόνος ενώ καλείται καθημερινά να βγάζει
τα εσώψυχά του χωρίς την ανάλογη αναγνώριση, εκτίμηση και αποδοχή από την
κοινωνία. Κατηγορείται, άδικα, ότι τάχα η μόνη έγνοια του είναι τα οικονομικά
και επαγγελματικά ωφελήματά του, άστε που κάθεται, λένε πολλοί πολίτες, και
τρεις σχεδόν μήνες το καλοκαίρι, χώρια οι άλλες διακοπές για τα Χριστούγεννα
και το Πάσχα, και όχι η μόρφωση των παιδιών μας.
Είναι εμφανές σε σας, κατά κύριο λόγο, πως η εικόνα
σας ως εκπαιδευτικών είναι η χειρότερη που θα μπορούσατε να φανταστείτε. Γενικά
ομιλούντες, οι πολίτες δεν σας σέβονται, δεν σας εκτιμούν, δεν
αναγνωρίζουν σχεδόν καθόλου όσα πολλά θετικά και ωραία επιτελείτε, ακόμα και με
θυσία του ελεύθερου χρόνου σας, για τα παιδιά μας και για τα σχολεία, στα οποία
υπηρετείτε. Κι από πάνω σας κατηγορούν πως η μόνη έγνοια σας, τάχα, είναι
πώς να απολαμβάνετε παχυλών, δήθεν, απολαβών και άλλων ωφελημάτων.
Τι εισηγούμαι
Έχω την άποψη πως αυτή η κακή εικόνα του εκπαιδευτικού
στην Κύπρο άρχισε να κτίζεται και να εμπεδώνεται μετά την τουρκική εισβολή και,
κυρίως, μετά τη δεκαετία του ’80. Ο συνδικαλισμός, το ρουσφέτι, η κομματοκρατία,
ο παραγοντισμός, η ημετεροκρατία, η ανικανοκρατία και το μέσο, επηρέασαν και
τους εκπαιδευτικούς.
Οι συνδικαλιστικές σας οργανώσεις διοικούνται από
άτομα που συνήθως ανήκουν σε συγκεκριμένους κομματικούς χώρους και, άρα,
δέχονται εντολές και καθοδήγηση εν πολλοίς από κόμματα που έχουν συμφέροντα,
σκοπιμότητες και ιδιαιτερότητες να εξυπηρετήσουν. Ειδικά, για να βολέψουν
δικούς τους.
Το ρουσφέτι και η ευνοιοκρατία, η κομματοκρατία και η
ημετεροκρατία, οι συνδικαλιστικές και κομματικές παρεμβάσεις και εκβιασμοί
ροκάνισαν και αμαύρωσαν την εικόνα του Έλληνα Κύπριου εκπαιδευτικού που,
άλλοτε, ήταν σεβαστός και η κοινωνία τον τιμούσε και τον αναγνώριζε ως
πρωτεργάτη και μπροστάρη στη μέθεξη των παιδιών μας με ελληνικά γράμματα.
Στο σημείο που σήμερα έφτασαν τα πράγματα, απαιτούνται
τολμηρές και ριζοσπαστικές αποφάσεις και δράσεις.
Πρώτον, ανάληψη από τις
εκπαιδευτικές οργανώσεις πρακτικών ενεργειών για να αναστραφεί και να
βελτιωθεί η κακή εικόνα του εκπαιδευτικού στους πολίτες.
Δεύτερον, να αναληφθεί και να μεθοδευτεί
μια σταθερή επικοινωνιακή προσπάθεια προβολής, επεξήγησης και δημοσιοποίησης
των θέσεων και απόψεων των εκπαιδευτικών οργανώσεων για προβλήματα της
παιδείας.
Τρίτον, κάθε οργάνωση
εκπαιδευτικών να ορίσει έναν εκπρόσωπο Τύπου, που ο ρόλος και η αποστολή του θα
είναι η προβολή, η υπεράσπιση και η επεξήγηση των θέσεων ή και αιτημάτων των
εκπαιδευτικών. Ταυτόχρονα θα είναι ο ισχυρός δεσμός και σύνδεσμος με όλα τα
έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά Μέσα για δηλώσεις, διευκρινήσεις, συνεντεύξεις, κτλ.
Τέταρτον, πιο συστηματική
επικοινωνία με τους γονείς ώστε να εμπλακούν περισσότερο ενεργά σε δράσεις του
σχολείου και να γνωρίσουν τι πραγματικά συντελείται σε αυτά και γιατί είναι
αναγκαία η συνδρομή τους για το καλό των παιδιών τους και όχι για βαθμοθηρία.
Βέβαια, ζούμε στην Κύπρο και ξέρουμε πώς ενεργούν πολλοί γονείς…
Πέμπτον, ακούω συχνά, από φίλους
εκπαιδευτικούς, παράπονα και καταγγελίες για τα κακώς έχοντα στην παιδεία.
Σπάνια, όμως, διαβάζω κείμενά τους στον Τύπο όπου να καταγράφονται όσα τους
ενοχλούν, τους ταλαιπωρούν ή συνθλίβουν τα παιδιά μας. Όλοι τα βάζετε με το
εκπαιδευτικό σύστημα, με το υπουργείο και τους μανδαρίνους του, με τα κακώς
κείμενα στα σχολεία ή και με ευθυνόφοβες διευθύνσεις αλλά δεν είδα σχεδόν
κανένα κείμενο από κανένα σας, που να εξηγεί γιατί και πού διαφωνεί, και
κυρίως, τι πρέπει να γίνει.
Διερωτώμαι: Άνθρωποι με τόση μόρφωση και εμπειρίες,
αντί να τα λέτε μεταξύ σας, γιατί δεν τα εξηγάτε σταράτα και εύτολμα και στους
πολίτες; Φοβάστε; Και μη μου πει κανείς ότι τα λένε οι συντεχνίες σας. Εσείς,
δεν έχετε άποψη και θέση; Αν δεν τα εξηγήσετε εσείς, ποιος θα το κάνει; Κάποιοι
το κάνουν αλλά από την κομματική και όχι την εκπαιδευτική σκοπιά.
Έκτον, ζούμε στην εποχή της
εικόνας και των εντυπώσεων. Η εικόνα σας ως εκπαιδευτικών εδώ και χρόνια είναι
κακή επειδή και εσείς συνεργείτε με την απάθεια, την ανοχή, την έλλειψη
αντίδρασης ή την αδιαφορία σας. Το να λέτε ότι οι πολίτες δεν σας σέβονται, δεν
σας εκτιμούν και δεν σας αναγνωρίζουν, είναι μια διαπίστωση. Το πρόβλημα είναι
πώς, εσείς, επιχειρείτε αναστροφή επί τα βελτίω αυτής της εικόνας που δεν
περιποιεί τιμή σε μιαν ομάδα καταξιωμένων ανθρώπων, που αξίζουν σεβασμού,
εκτίμησης και αναγνώρισης για την πολυδιάστατη προσφορά τους.
Έβδομον και έτι σημαντικότερον
και σπουδαιότερον: Σπάστε τα δεσμά που σας κρατούν αιχμάλωτους των κομμάτων. Οι
οργανώσεις σας, κατά το πλείστον, στελεχώνονται από κομματικά ή φίλα
προσκείμενα προς κόμματα, στελέχη. Είναι εμφανές, ακόμα και σε αόμματους ότι,
τα στελέχη αυτά δέχονται εντολές, καθοδήγηση, γραμμή και υποδείξεις από
κομματικούς ινστρούχτορες για την πολιτική που θα ακολουθήσουν σε θέματα
παιδείας.
Κατά την άποψή μου, η κομματοκρατία και η εντεύθεν
ημετεροκρατία και εν πολλοίς αναξιοκρατία και ανικανοκρατία είναι μία από τις
μεγαλύτερες γάγγραινες της παιδείας. Εσείς, αγαπητοί εκπαιδευτικοί είστε οι
κύριοι στυλοβάτες της παιδείας αλλά… ανάπηροι! Γι’ αυτό η δική μου προτροπή,
και τελειώνω την εισήγησή μου, είναι να απελευθερωθείτε από τα κομματικά δεσμά
και να ασχοληθείτε μόνο με τα προβλήματα της παιδείας που εσείς γνωρίζετε
καλύτερα επειδή εσείς τα ζείτε καθημερινά στο πετσί σας. Τολμήστε! Επαναστατήστε! Πετάξετε έξω από τις αίθουσες καθηγητών και τις
σχολικές αυλές την κομματική γάγγραινα. Τότε, ίσως, να αλλάξει και η εικόνα σας
και η παιδεία μας να αρχίσει να αποκτά την αληθινή ουσία και σημασία της.
(Παρέμβαση
σε σεμινάριο που διοργάνωσαν η ΟΕΛΜΕΚ, η ΠΟΕΔ και η ΟΛΤΕΚ με θέμα: «Η εικόνα
και το έργο του εκπαιδευτικού. Το είναι και το φαίνεσθαι» - 19.3.2016, στη
Λευκωσία)
*Αρθρογράφος στην εφημερίδα «Σημερινή»
